Κουτσουράκη Μαρία-Σοφία

Ο Φάρος, Ο μιναρές της Νερατζές, Λιμάνι Ρεθύμνου, Πύλη Φορτέτζας

Βιογραφικό Μαρίας – Σοφίας  Κουτσουράκη

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην παλιά πόλη του Ρέθεμνους.

Τον τόπο μου τον λάτρεψα, και από πάντα τις μεσημεριανές ώρες, με γοήτευε να τριγυρίζω στα στενά της πόλης και να παρατηρώ τα παιχνιδίσματα του ήλιου με το σκοτάδι και τον αχό από την ζωή των κατοίκων. Μετά προσπαθούσα να τα αποτυπώσω με μολύβι σε χαρτί.

1960-1970 – Στο Λύκειο έκανα μαθήματα σχεδίου και χρώματος σε τότε γνωστή Σχολή δια αλληλογραφίας και μάλιστα το 1970 ζωγράφισα μια ηρωική μάχη στο Ηρώο Ατσιποπούλου.

Η εργασία αυτή ανατέθηκε από τον σύλλογο των Ατσιποπουλιανών στην Αθήνα , αλλά τελικά έγινε δωρεά μου προς τους «Προμηθείς» του χωριού.

Μετά έφυγα για την Αθήνα οπού μαθήτευσα και στην Σχολή Δοξιάδη.

Στο μάθημα του ελεύθερου Σχεδίου διδάχτηκα και την τεχνική της Σινικής μελάνης.

1978– Επέστρεψα στο Ρέθεμνος και από τότε ζω στο Ατσιπόπουλο.

Ασχολήθηκα κατά καιρούς με Μακέτες για διάφορα βιβλία

1980– Ξεκίνησα σπουδή στην Βυζαντινή Αγιογραφία βασικά από το βιβλίο «Εκφραση» του Κόντογλου, αλλά σύντομα μ’ έπνιξαν οι περιορισμοί της.

Παράλληλα πειραματιζόμουν με Ακουαρέλα, Αυγοτέμπερα, Λάδι σε καμβά.

1983 – Έγινα μέλος στον ΕΟΜΜΕΧ και συμμετείχα στις ετήσιες Παγκρήτιες εκθέσεις των δημιουργών αρχικά με ζωγραφική σε γυαλί, λαϊκά μοτίβα σε πανί, βυζαντινά σχέδια πάνω σε κεραμικό, σε πέτρα και σε ξύλο. Αργότερα και έως σήμερα, συμμετέχω με σινική μελάνη και νερόχρωμα σε χαρτί . Βέβαια ο ΕΟΜΜΕΧ έπαψε να υφίσταται, και έχουμε δημιουργήσει τον σύλλογο Καλλιτεχνών Χειροτεχνών, που δυστυχώς υπολειτουργεί. Εκεί μέσα όμως, γνώρισα μερικούς αυθεντικούς καλλιτέχνες που δυστυχώς αφέθηκαν να φύγουν. Σήμερα, τα αυθεντικά δεν αναγνωρίζονται και επίσης δεν στηρίζονται, άλλωστε είναι εποχή που ακόμα και οι κρατούντες , όχι μόνο προτιμούν αυτό που γυαλίζει από αυτό που λάμπει, αλλά δυστυχώς δεν μπορούν να διακρίνουν και την διαφορά μεταξύ τους

Συνέχισα να ασχολούμαι με μακέτες σε διάφορα βιβλία Λαογραφίας και Ποίησης.

Επίσης με μακέτες σφραγίδων και σημάτων διαφόρων εταιρειών όπως ο ΕΛΓΑ, ΕΑΣΡ, ΑΣΕΑΡ αε, ΚΑΤΕΔΥΡ, κλπ, όπως και διαφημιστικά δραστηριοτήτων Εταιρειών, αφίσες για εκδηλώσεις, διαφημιστικά φυλλάδια κλπ

1990 – Ασχολήθηκα με την Σκηνογραφία σε θεατρικό του συλλόγου Βρακοφόρων.

Επίσης ξεκίνησα να ζωγραφίζω με πέννες και Σινική μελάνη, αποτυπώνοντας ιστορικά σημεία του τόπου που με ανάστησε. Είναι χρονοβόρα διαδικασία γιατί σχεδιάζω πρώτα με μολύβι εκ του φυσικού και κατόπιν δουλεύω την μελάνη με μεγενθυτικό φακό και ο ελεύθερος χρόνος μου είναι ελάχιστος μια και εργάζομαι στην Ενωση Α.Συν/σμών .Ρεθύμνου σαν Σχεδιάστρια – Εργοδηγός.

2001 – ζωγράφισα τρεις ανεξάρτητες Σκηνογραφίες στο θεατρικό «Ιντερμέδια» της Ερωφίλης της θεατρικής ομάδας Αναγέννηση . Αν θυμάμαι καλά είχε ενταχθεί στο Αναγεννησιακό Φεστιβάλ.

2002 – Έκανα την Μακέτα για το Ηρώο της ΠΕΑΕΑ (Εθνικής Αντίστασης) στην Σοχώρα, που τελικά ενώ εγκρίθηκε δεν υλοποιήθηκε λόγω οικονομικών δυσχεριών.

2004 – αποφάσισα , και συμμετείχα και σε διάφορες άλλες Ομαδικές εκθέσεις (εκτός του συλλόγου Καλλιτεχνών) με Λάδι σε καμβά και Σινική μελάνη δουλεμένη με διάφορες πέννες.

Το κάθε έργο Σινικής μελάνης αφορά κάποιο Ιστορικό σημείο και ειδικά τόπους ηρωικών Προμηθέων, είναι αποτυπωμένο σε χαρτί παπύρου, και συνοδεύεται από το αντίστοιχο Ιστορικό του κείμενο οπού αναφέρω και τα στοιχεία απ’οπου άντλησα την έμπνευση μου (εκ του φυσικού, φωτογραφία κλπ)

Σε ότι αφορά τις εκθέσεις, θεωρώ ότι εκτός που είναι υποχρέωση του καλλιτέχνη να δημοσιοποιεί την δουλειά του τουλάχιστον για να παρακινούνται και άλλοι να ασχοληθούν, επίσης είναι λαχτάρα του να βγει από την απομόνωση που απαιτεί η δουλειά του και να έλθη σε επικοινωνία με τον κόσμο για να συζητήσουν και να ανταλλάξουν απόψεις, , κι αυτό θεωρεί σαν το σημαντικότερο όφελος ανάμεσα τους. Ομως διαπίστωσα ότι δυστυχώς δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Είναι της μόδας διαφορετικά πράγματα που αν τα ακολουθήσει κάθε καλλιτέχνης για να μπόρεση να αναδειχτεί, καταλήγει να στερηθεί την αυτοεκτίμηση και ως εκ τούτου την ελευθερία έκφρασης δηλαδή την έμπνευση Γι αυτό προτιμώ να αποφεύγω στο εξής όσο μπορώ τις εκθέσεις , και να δίνω τον ελεύθερο χρόνο μου στις δικές μου δημιουργίες δηλαδή στο πέταγμα μου προς την ελευθερία.

Αλλωστε όποιος θέλει έρχεται στο εργαστήριο μου

Επιθυμώ και οφείλω να ευχαριστήσω όλους όσους μου έχουν συμπαρασταθεί με διάφορους τρόπους.

Ρέθυμνο 28. 3. 2008