Μηνά μου ο σύντεκνος

(Έκφραση που χρησιμοποιούμε στο χωριό μας για να τονίσομε ότι κάποια από τις αισθήσεις ή τις ικανότητες μας έχει εξασθενήσει, λόγω ηλικίας, και ίσως πλησιάζει το τέλος του βίου)

Από το τελευταίο τεύχος της εφημερίδας «Πλακιάς»

Μια φορά ένας έκαμεν το Χάρο σύντεκνο. Εκειά, λοιπόν στο γλέντι τση βάφτισης, αφού  εβγήκανε στο κέφι, γυρίζει και του λέει.

-Εδά που εσυντεκνιάσαμενε, σύντεκνε Χάρε, θα μου κάμεις μια χάρη.

Κλείνει η εφημερίδα «Πλακιάς»

Στο τελευταίο τεύχος ου περιοδικού δελτίου «Πλακιάς», που εκδίδεται στην Αθήνα από τον «Σύλλογο Αποδήμων Σελλιανών ο Κρυονερίτης», διαβάζουμε ότι «αναστέλλεται η κυκλοφορία του περιοδικού».

Ο Πλακιάς επί 42 χρόνια υπήρξε η φωνή και ο σύνδεσμος των απανταχού

Το θρόισμα του μεγάλου δρυγιά

…….Και αφού οι θύελλες είναι αναπόφευκτες και οι δοκιμασίες αναπόφευκτες, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, από το να διαφαίνεται η διαφυγή τους. Και αναγκαστικά, όπως ανασαίνουμε και όπως βαδίζουμε, θα αντιστεκόμαστε σε όλα τα επερχόμενα, όπως οι φυλλωσιές ενός δυνατού και αειθαλές δένδρου. Γιατί δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή, παρά μονάχα να ελπίζουμε. Και γιατί όταν ένα δοκιμαζόμενο δένδρο κρατιέται στις θύελλες, δεν κρατιέται μόνο για τον εαυτό του, αλλά σαν επιδίωξη μιας κληρονομιάς, που αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα…….