Η φυγή της «κότας»

Κάποτε ήταν ένας μικρός αετός που κατά λάθος έπεσε από τη φωλιά του μέσα σ’ένα κοτέτσι. Τον περιμάζεψαν κάποιες κότες οι οποίες θεώρησαν υποχρέωση τους να αναλάβουν την διαπαιδαγώγηση του και να τον μεγαλώσουν σαν να ήταν δικό τους παιδί.Το μικρό αετόπουλο περνούσε πολύ ωραία μέσα στο κοτέτσι καθώς απολάμβανε μητρική στοργή και ο καιρός περνούσε και αυτό μεγάλωνε.

Όμως η διαφορετική του φύση άρχισε να γίνεται αντικείμενο σχολιασμού και κοροϊδίας μέσα στο κοτέτσι. Το καημένο το αετόπουλο προσπαθούσε σκληρά να συμπεριφέρεται όπως όλες οι κότες για να μη διαφέρει, αλλά.Κάθε πρωί συνήθιζε να κοιτάει ψηλά τον ουρανό σαν κάτι να το τράβαγε να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει. Ήταν ήδη όμως πεπεισμένο, όπως είναι ήδη γνωστό, ότι οι κότες δεν πετάνε και έτσι θα περνούσε ήσυχα τη ζωή του μέσα στο κοτέτσι..

Ωστόσο το «μαμούνι» της αμφιβολίας-μεταξύ μας, της φύσης στην οποία δεν μπορείς να πας κόντρα-άρχισε να το «τρώει».. «Κι αν μπορώ τελικά να πετάξω; Κι αν ο προορισμός μου είναι να βγω από αυτό το κοτέτσι και να δω τι υπάρχει έξω από αυτό;». Μια μέρα αποφάσισε να κουνήσει τα φτερά του για να πετάξει. Πέταξε. Είδε από ψηλά την ομορφιά του κόσμου που έχανε μέσα στο κοτέτσι κι έφυγε για να τη ζήσει.

Τελικά είμαστε ότι πιστεύουμε ή ότι μας κάνουν οι άλλοι να πιστεύουμε για τον εαυτό μας ή τελικά ο πραγματικός μας εαυτός έρχεται η στιγμή που επαναστατεί και φεύγει, δαγκώνει ταυτότητα, όπως λέει κι ένας φίλος.

Από τη στιγμή που γεννιόμαστε όλοι υπηρετούμε ρόλους και «ταμπέλες», που είτε οι άλλοι, είτε εμείς οι ίδιοι βάζουμε στον εαυτό μας. Οικογένεια,κοινωνικό και επαγγελματικό περιβάλλον με τον ένα η τον άλλο τρόπο καθορίζουν ή καταπιέζουν το ποιο είμαστε, τι πρέπει ή μπορούμε να κάνουμε, μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε.

Μπαίνει λοιπόν αίφνης το ερώτημα: «Μπορείς λοιπόν μωρή(=ανόητη) κότα να ανοίξεις επιτέλους τα φτερά σου και να φύγεις ή θα κάτσεις στα ζεστά σου μέσα στο κοτέτσι; Θα βρεις επιτέλους τη δύναμη να βγεις από τη σιγουριά των ρόλων που εξυπηρετείς καθημερινά; Θα μείνεις δέσμιος στο κοτέτσι σου από φόβο μη χαθούν τα κεκτημένα σου; Η μήπως έχεις μπει τόσο πολύ στο πετσί του ρόλου της κότας, τόσο πολύ πια, που αρνείσαι να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτές τις γραμμές;

Όλοι κότες είμαστε.γι’αυτό τη συνέχεια της αρχικής ιστορίας ας την επιλέξει τελικά ο καθένας μας..Και τώρα με συγχωρείτε..ετοιμάζομαι για απογείωση.