Γράφω και σβήνω επιτύμβια,
στης νοερής ταφόπλακάς σου
το παλίμψηστο
απ’ τη στιγμή που έφτασε
η μαύρη αγγελία!…
* * *
Τέλειωσε της ελπίδας το σχοινί
και σου ’μεινε στο τέλος το σχοινίασμα!
* * *
Στον τοίχο έγραφες τη λέξη ΕΛΠΙΔΑ
κι όταν κουράστηκες
να γράφεις και να σβήνουν,
το Λάμδα έβαλες πριν απ’ το Έψιλον
και χάθηκες!
* * *
Έγινε η Παμβώτιδα
Αχερουσία λίμνη
και η Κυρά Φροσύνη
Ερμής ψυχοπομπός,
για να γλιτώσεις επί τέλους
απ’ τους νταήδες γιους
της Αφροσύνης!
* * *
Σταλιά σταλιά σου ρούφαγαν
το αίμα οι… βρυκόλακες!
Μα τους ξεγέλασες τη μέρα εκείνη
και το ’χυσες όλο μαζί στα βρύα
μπροστά στα τρομαγμένα
λιμνοπούλια!
* * *
Για πόσο μίσος μίσεψες,
λευκό περιστεράκι,
κι έκτισες τη φωλίτσα σου εκεί
που ούτε άνθρωπος,
ούτε πουλί και ούτε φίδι φτάνει,
μονάχα οι θρήνοι, οι προσευχές
και τα θυμιάματα;
* * *
Ήλιε μου,
γιατί βιάστηκες να δύσεις,
πριν φτάσεις καν μεσόστρατα;
Ανθέ μου, γιατί βιάστηκες
να πέσεις πριν καρπίσεις;
Σελήνη μου, τι βιάστηκες
και βγήκες στο Σελλί;
* * *
Δεν είναι μόνο τάφος σου
αυτό το τοπαλάκι
μα ολόκληρη η Ελλάδα!
* * *
Πέθανες!
Το στίγμα του θανάτου σου,
στιγμή αθανασίας!
* * *
Το «ανοιχτό» σου χέρι
μια μούντζα στον «πολιτισμό»
των απολίτιστων,
στον «ανδρισμό» των άνανδρων
και στους… πυγμαίους
του «δικαίου της πυγμής»!
* * *
Ο θάνατος σου σάλπισμα
κατά του μπούλλινγκ,
του ρατσισμού, της ένοχης σιωπής,
των ναρκωμένων συνειδήσεων!…
Μα ως πότε;
* * *
Γράφω και σβήνω επιτύμβια
κι αφήνω αυτό στο τέλος:
ΣΥΓΓΝΩΜΗ,
που ’μαστε «τυφλοί», «κουφοί» και «άλαλοι»
μπρος στο μαρτύριό σου!
* Με αφορμή την κηδεία και
τα σαράντα του Βαγγέλη Γιακουμάκη
(Τρίτη 18.3.2015), θύματος του μπούλλινγκ
Σχολιάστε