ΤΣΗ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ

Μάνα  μου, στο  ταξίδι  σου  για  τον  αλάργο  κόσμο

χαιρέτα, μάνα, τσ’ εδικούς, χαιρέτα  και  τσι  ξένους

κι  αντάμωσε  καλή  φιλιά  μην  είσ’ αμοναχή  σου.

Γιατί ‘χεις  κύρη  κι  αδερφό  μα  και  πρωτοξαδέρφια

απού  σε  περιμένουνε, μάνα  μου, να  σε  ιδούνε,

παρέα  για  να  κάμετε, παλιά  να  θυμηθούνε.

Και  του  κυρού  σου  η  γι-αγκαλιά  θα ‘ναι  ανοιχτή  να  θέσεις,

να  κάτσεις  να  ξεκουραστείς  και  μπλιο  να  μη  μισέψεις.

Και  τ’ αδερφού  σου  τα  φιλιά  τα  μοσκομυρισμένα

να  ξαναπάρεις, μάνα  μου, που τα ‘χεις  ξεχασμένα.

Κι  είναι  για  μας  παρηγοριά, μέσα  στον  πόνο  χάδι,

πως  δε  θα-ν-είσαι  αμοναχή  στου  ν-Άδη  το  σκοτάδι.

Να ‘ναι  το  χώμα  αλαφρύ, μάνα, που  σε  σκεπάζει,

να  βρει  η  ψυχή  σου  ανάπαψη  στον  κόσμο  απού  δε  λιάζει.