Το σχοινί του κρεμασμένου

Στο τελευταίο βιβλίο μου «Οίκοι ανοχής στην πολιτεία της ανοχής» προκειμένου να καλύψω ένα χρονικό διάστημα, για το οποίο δεν έβρισκα ιστορικές πηγές, κατέφυγα στους Ρεθεμνιώτες λογοτέχνες. Ανάμεσα σ΄ αυτούς είναι και ο αγαπημένος μου, ο απροσκύνητος Γιάννης Δαλέντζας, του οποίου αποσπάσματα από τα σχετικά διηγήματα του δημοσιεύω στο βιβλίο μου. Εκτός από τις αναφορές του για την γυναικεία πορνεία στο Ρέθυμνο ο Γιάννης Δαλέντζας είναι ο μοναδικός Ρεθεμνιώτης συγγραφέας, που τολμά και κάνει αναφορά στο έργο του στο  θέμα της παιδεραστίας.

Με αφορμή τον απαγχονισμό ενός σκουπιδιάρη στο Ρέθυμνο, ο οποίος αυτοκτόνησε, εξ αιτίας του ότι, το παιδί του έπεσε θύμα παιδεραστίας, δημοσιεύει to 1954 για πρώτη φορά στην εφημερίδα του Ρεθύμνου ΒΗΜΑ  το διήγημα του «Το σχοινί του κρεμασμένου»,  το οποίο συμπεριέλαβε αργότερα το 1959 στη συγγραφική συλλογή του «Κρητικοί Αντίλαλοι». Με αυτό το διήγημά του εξαπολύει ένα δημόσιο εισαγγελικό κατηγορώ εναντίον των παιδεραστών και της κοινωνίας της «πολιτείας της ανοχής».

…Θανάσιμες διαστροφές σεξουαλικές και απ’ αυτές η χειρότερη και στυγνότερη, η αντιανθρωπινότερη, η προστυχότερη είναι ή Παιδεραστία…  Διαστροφή ποταπή η παιδεραστία, ποτίζει τον άρρωστο αυτό άνθρωπο, με το χασίσι της πόρωσης. Αντιβιολογική εκδήλωση που τοποθετεί το άτομο αυτό, έξω απ’ την κορνίζα τη φυσιολογική και πέρα απ’ τον ανθρώπινο περίγυρο. Κάνει θλιβερά, χαμηλά και εξευτελισμένα τα διεστραμμένα αυτό άτομα και συγκεντρώνουν πάνω τους τη κρυφή και φανερή περιφρόνιση των άλλων ανθρώπων. Την ενοχή ανοχή των συμβατισμένων βρίσκουν – και την ενίσχυσιν των εκφυλισμένων ομοίων τους.

Βρωμίζουν με το μποχιασμένο χνώτο τους τη Κοινωνία και τη ζωή. Αποπνέουν τις μυρωδιές των οχετών αφού μέσα σ’ αυτούς, σαν τα σκουλίκια, βρίσκουν τη τροφή πού ικανοποιεί το άρρωστο σαρκίο τους. Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται σ’ όλα τα στρώματα τα κοινωνικά κι’ έχουν σαν ελεεινό έργο τους, τη καταστροφή της γενηάς.

Θα μπορούσα να πω, ότι αυτοί είναι γεννοκτόνοι, όψου διαστρέφοντας ένα αγόρι, σκοτώνουν έναν άντρα και μεταβάλλουν σε κοινή γυναίκα τον άντρα αυτόν.

Καταστρέφουν τον ανδρισμό του νέου και τον παραδίνουν στον περίγελο και στο διασυρμό της αμορφωσιάς και της προστυχιάς των άλλων, πού ζητούν στην αναπηρία των ομοίων τους, τη διασκέδαση…

Αυτοί οι ανδροκτόνοι άνθρωποι, τις πιο πολλές φορές, παριστάνουν τους καβίδικους άντρες, τους βαρείς, και αυστηρούς τοποτηρητές, κάνουν τους ζόρικους και έχουν πολλές φορές γνώμη πάνω σ’ όλα τα ζητήματα. Κάνουν παρέα με τους εκπρόσωπους της σύγχρονης Κοινωνίας και οι πολιτικάντηδες θεωρούνε ξεχωριστή εύνοια να παίρνουν την υποστήριξη τους. Αυτοί οι βδελυροί εκπρόσωποι του  Ζωϊκού Βασίλειου, οι βιολογικά λεπροί, και ψυχολογικά σάπιοι, οι βουρκοφάγοι, είναι οι φριχτοί ένοχοι της δολοφονίας ενός φτωχού ανθρώπου, δυστυχισμένου οικογενειάρχη, του σκουπιδιάρη πού κρεμάστηκε πριν καιρό στο Ρέθεμνος …. Αυτοί οι απαίσιοι παιδεραστές, δέσανε το σκοινί στη συκιά, και εχτελέσανε με τις άτιμες πράξεις των, τον δυστυχισμένο Πατέρα του Παιδιού … Το σκοινί του κρεμασμένου θα πλανάται σαν φάντασμα πάνω απ’ τις κοινωνίες που ανέχονται αυτά τα ανθρώπινα εκτρώματα· τους παιδεραστές ….Σκορπούν το δηλητήριο τους και μολεύουν τα αγόρια των ανθρώπων. Όλοι τους ξέρομε, μα κανένας δεν κάνει τίποτα, για το στιγματισμό τους…. το σκοινί του Κρεμασμένου, είναι το τρομαχτικό σύμβολο της κατάντιας μιας ξεπεσμένης ζωή…

Δυστυχώς όλοι ξέχασαν τον Ρεθεμνιώτη σκουπιδιάρη και το παιδί του με αποτέλεσμα τα ψυχολογικά σάπια βουρκοφάγα σκουλίκια εκμεταλλευόμενα την αιώνια ανοχή μας να δράσουν ξανά. και να βρουν εύκολα τη τροφή πού ικανοποιεί το άρρωστο σαρκίο τους.